Balto

A co on na to?

Srogie wyjebongo. Balto, to pies, który już „zrozumiał”, że pewnymi metodami można dostać to, czego się chce. Skupienie na przewodniku? A po co. Smaczki? Fajne, na sekundę. „-Ja ciągnę, ty za mną idziesz, jak se chcesz, nie musisz, wisi mi to. „. Nie ufam mu. Czy słusznie czy nie, to nie zmienia faktu, że jest to pies, którego nie dałabym do domu, który spełnia tylko 1 warunek: bez dzieci.

Kto mnie zna, wie, że śpię wtulona w Darta, a nie w Radka , ze cmokam Dartową pupę częściej, niż Radkowy policzek. Tu jednak, jak rzadko kiedy, jestem skłonna twierdzić, że ten pies potrzebuje bardzo sztywnych granic. Może nawet kanapa powinna zostać dla niego niedostępna? Nie wiem.

On potrzebuje musztry. Ktoś „miękki” kompletnie nie nada się dla Balto. Jego ciało mówi jedno, jego wzrok i pysk kompletnie co innego. On jest zagubiony. Nie tylko nie wie, czego się od niego chce. On ma to w dupie na ten moment. Gdy w końcu zwróci na ciebie uwagę, sam/a przekierujesz jego wzrok z dala od swojego. Tam się coś czai. Skąd się to wzięło? Nie wiem. Trzeba go sporo nauczyć i wydaje mi się, że (nomen omen moje ulubione) metody pozytywnego wzmacniania mogą tu nie wystarczyć.

Na ten moment, poza atakowaniem dzieci (mijaliśmy z daleka szkolną wycieczkę i mogłabym przysiąc, że oszacowywał, którego dzieciaka będzie najłatwiej dopaść, mimo mojej próby przekierowania uwagi na węszenie jeszcze zanim Balto dzieci zauważył), Balto nie jest agresywnym psem. W nieodpowiednich rękach natomiast ma duży potencjał takim się stać.

Dom, który postanowi nauczyć go, że życie z człowiekiem i obok człowieka jest fajne, będzie potrzebował współpracy ze specjalistą. Dobrze będzie, jeśli ktoś w domu, sam z siebie, będzie interesował się psią psychologią/behawiorystyką, żeby odczytać dobrze to, co Balto pokazuje.”